نشت نوردل‌ها در آب های اقیانوس، خطرآفرین شد!

X-Press Pearl، یک کشتی کانتینری کلاس Super Eco 2700 با ظرفیت 1400+ TEU بود که در ماه ژوئن سال 2021، در سواحل سریلانکا آتش گرفت و غرق شد.
غرق شدن این کشتی کانتینری، توجه زیادی را به خود جلب کرد. نگرانی عموم مراجع به علت آسیب های زیست محیطی ناشی از دست دادن 81 کانتینر کالاهای خطرناک، 25 تن اسید نیتریک، 348 تن نفت و 75 میلیارد نوردل بود.

 نوردل (Nurdle) نوعی میکروپلاستیک شفاف است که شبیه لنز می‌باشد و برای ساخت اشیای پلاستیکی به کار می‌رود. این ماده که در واقع ماده اولیه صنعت پلاستیک‌سازی است از نفت و گاز ساخته شده و به دلیل اندازه، شکل و وزن خیلی کم خود، خیلی راحت در طبیعت پراکنده می‌شوند و در محیط باقی می‌مانند؛ به خصوص هنگام تولید، حمل و نقل با کشتی و در صورت وقوع سانحه .
نوردل‌ها توسط حمل‌و نقل ریلی، زمینی و دریایی از کارخانه ها به توزیع کنندگان در سراسر جهان حمل می شوند. اگر این نوردل‌ها در حین حمل‌ونقل به اقیانوس‌ها راه پیدا کنند (مانند پلی پروپیلن و پلی اتیلن)، روی آب شناور میمانند و توسط باد و جریان موج ها پخش می شوند. این اتفاق، صدمات جبران ناپذیری به محیط زیست وارد میکند. 

در جریان غرق شدن کشتی کانتینری X-Press Pearl در 300 کیلومتری خط ساحلی سریلانکا، و پراکنده شدن مقادیر زیاد نوردل در آب ها، بسیاری از ماهی‌ها و لاک‌پشت‌های مرده در حالی پیدا شدند که شکم‌هایشان پف کرده و گلوله‌های پلاستیکی در آبشش‌ها و بدنشان گیر کرده بودند. این رخداد، موجب نگرانی های زیست محیطی و همچنین نگرانی در مورد معیشت ماهیگیران منطقه شده است. همچنین تحقیقات نشان داده است که آلودگی پلاستیکی تا حد قابل توجهی قدرت ترمیم کنندگی طبیعی محیط زیست را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

حوادثی مانند غرق شدن X-Press Pearl، از دست رفتن حدود 13 تن نوردل در سال 2020 در نروژ/سوئد و از دست دادن 6 کانتینر در نزدیکی دماغه آگولهاس در آفریقای جنوبی، منجر شد تا سازمان بین المللی دریانوردی از طریق تصویب بخشنامه ای، با توصیه های کمیته حفاظت از محیط زیست دریایی (MEPC) مبنی بر حمل گلوله های پلاستیکی از طریق دریا در کانتینر موافقت کند.

با توجه به این بخشنامه، کانتینرهای حاوی گلوله‌های پلاستیکی باید به‌خوبی ذخیره و برچسب‌گذاری شوند تا خطرات زیست‌محیطی به حداقل برسد. در حالت ایده‌آل، این کانتینرها باید در زیر عرشه قرار داده شوند. همچنین موافقت شد که گلوله های پلاستیکی نباید به صورت فله ارسال شوند.

طبق گزارشی که در خصوص امکان‌سنجی گزینه‌های نظارتی برای جلوگیری از نشت گلوله‌های پلاستیکی است، سه پیشنهاد برای کاهش خطرات زیست‌محیطی مرتبط با حمل و نقل دریایی گلوله‌های پلاستیکی بررسی گشته است:

1.    تعیین شماره UN  (کد بین المللی برای شناسایی مواد شیمیایی) برای گلوله های پلاستیکی موجود در کانتینرها در حمل دریایی

2.    اصلاح پیوست اول از ضمیمه سوم MARPOL برای طبقه بندی گلوله های پلاستیکی به عنوان "ماده مضر" و حمل آنها تحت عنوان کد IMDG.

•    کنوانسیون بین المللی "MARPOL " با هدف جلوگیری از آلودگی کشتی ها تشکیل شده است و هم اکنون یکی از مهم ترین کنوانسیون های بین المللی محیط زیست دریایی است.
•    کد " IMDG " به عنوان یک کد بین المللی برای حمل و نقل دریایی کالاهای خطرناک است که به منظور توسعه حمل و نقل ایمن کالاهای خطرناک و جلوگیری از آلودگی محیط زیست، ایجاد شد.

3.    ایجاد فصل جدیدی در ضمیمه سوم کنوانسیون MARPOL، به منظور مشخص کردن الزاماتی برای حمل گلوله های پلاستیکی در کانتینر، بدون طبقه بندی آنها به عنوان مواد مضر یا کالاهای خطرناک.

البته باید به این نکته توجه داشت که هیچ یک از این گزینه‌ها، خطر نشت گلوله‌های پلاستیکی در اقیانوس ها را به طور کامل از بین نمی‌برد. 

ایجاد یک فصل جدید در کنوانسیون، همانطور که در قسمت فوق پیشنهاد شد، خطر سقوط کانتینرها در دریا را به وسیله کنترل ریسک موجودی اسلات ها کاهش می‌دهد. این نتیجه تنها در صورتی حاصل میشود که سند قانونی جدید، قابل اجرا باشد.

اجرای دو گزینه دیگر، به نسبت راهکار سوم، محتمل تر است. . با وجود اینکه با اجرای این راهکار ها باید تا حدودی انتظار افزایش هزینه‌ برای فرآیند های اطلاع‌رسانی، بسته‌بندی و ذخیره سازی را داشته باشیم، انتظار می‌رود این افزایش هزینه با کاهش هزینه‌های پاکسازی، حق بیمه کمتر و آسیب‌های زیست‌محیطی سطحی تر جبران گردد. 

تخصیص کدUN  جدید، احتمالاً بیشتر از گزینه‌های دیگر طول می‌کشد. معمولا این اقدام، پس از تایید سازمان بین المللی دریانوردی، بیش از پنج سال به طول می انجامد. در حالی که راهکارهای دیگر می‌توانند در کمتر از دو سال اجرا شوند. 
انتظار می‌رود که معرفی کد UN  جدید، نیازمند تغییرات بسیاری در زنجیره تامین باشد که بر حمل‌ونقل دریایی و هم چنین حمل‌ونقل زمینی تأثیر می‌گذارد و بازیگران زنجیره تأمین بیشتری را درگیر می‌کند. ایجاد این تغییرات، این امر را دشوارتر و پرهزینه‌تر می‌کند.

راهکار دوم دارای الزامات بسته بندی محدود است و الزامات ذخیره سازی اجباری ندارد. در نتیجه، هزینه ی فرعی این مورد به نسبت بقیه‌ی گزینه های پیشنهادی کمتر است.

سارا پازری (کارشناس بازاریابی دیجیتال)